Afrikaans Afscheid

Druk, druk druk!

Hahaha, volgens mij ben ik al weer aardig ver-Nederlands-t, hoewel ik niet weet of ik het voorgaande woord met een d of t moet schrijven omdat ik momenteel alleen maar Engelse woorden op m'n scherm zie verschijnen. Heel veel meer dan aan m'n scriptie zitten doe ik momenteel niet, maar het loopt lekker en (ja ik ben zo'n nerd) ik geniet ervan!

Vorige week was even een opstartweekje, maar ben nu lekker gefocused en geconcentreerd. Alleen, tja, dan vergeet je dat je een blog beloofd had! Sorry!

De maandag voor mijn vertrek liet Jos opeens vallen dat mijn presentatie een dag vervroegd moest worden naar dinsdag omdat er woensdagochtend nog een activiteit ingelast was waarbij hij en ik aanwezig moesten zijn. Maar, zei hij, ik hoefde niets voor woensdag voor te bereiden. Waarschijnlijk waren de vraagtekens in mijn ogen groter dan een hint, wat hij vulde aan: ja, we willen natuurlijk wel op een waardige manier afscheid van je nemen!

Afscheid? O help, ik wil nog helemaal niet weg! En nee, ik houd er ook niet van om in de belangstelling te staan (behalve wanneer ik een presentatie mag geven over mijn kennisgebied dan;)). Moet dat afscheid nou echt? Maar toen dacht ik aan al die kindertjes. Weggaan zonder hen speciaal te groeten, nee dat kan echt niet, en dat wilde ikzelf ook niet.

Dus wachtte ik woensdagmiddag (het was op z'n Afrikaans een paar uur uitgesteld, want oh ja, de kinderen zitten op school!) gedwee tot Maaike me kwam halen. We liepen naar de Day Care en daar zaten al zo'n 150 kids te wachten. Vooraan een rij lege stoelen, en op een tafeltje voor de stoelen twee grote vrieskist-rekken vol met zakken sandwiches. Ik zag de bui al hangen. De diëtist (vaker genoemd: die-het-wist of die-eet-twist) moet natuurlijk het goede voorbeeld geven en braaf alle boterhammen slikken. Maar dit was echt veeeel te veel. Ik herinnerde me de maaltijd toen ik te gast was bij de oudere jongens: vijf eieren en zeven bollen nsima, goed voor minstens vijf Nederlandse vrouwen. Oh no... De zenuwen kropen zichtbaar omhoog!

Help, vroeg ik aan een paar kinderen vooraan, kunnen jullie me alsjeblieft helpen als ik straks de opdracht krijg om dit allemaal te moeten opeten? Grote ondeugende ogen, maar gesloten monden waren het antwoord. Tja, daar wordt ik ook niets wijzer van! Dus ik vroeg: of moet ik jullie het goede voorbeeld gaan geven door jullie te voeren? Wederom grote ondeugende ogen. O help! Maar de kinderen verklapten echt niets, dus er zat voor mij niet anders op dan maar te wachten.

En wachten. Ja, je weet in Africa nooit hoelang dat duurt, dus maak het je gemakkelijk!

Maar even later kwamen toch ook Jos en Massy aan. Na wat zingen vertelde Massy waarom we allemaal bij elkaar waren en vroeg ze of ik de kinderen nog iets te vertellen had. Speechen, ook dat nog! Ook zonder voorbereiding! Nou ja, over een paar dagen vertrek ik toch, ze zullen mij vast niet herinneren over 10 jaar. Dus ik vertelde net als de kinderen van standard 8 een beetje zenuwachtig te zijn omdat ook ik over een paar weken examen moet doen, net als zij. En dat ik ook hard werkte om mijn examen te halen. Hard werken is goed, heel goed want het heeft echt nut voor je toekomst. Maar het heeft alleen ook een nadeel: dat je vergeet dat er niet alleen een tijdelijke toekomst is, maar ook nog een daarna. Wat is het mooi dat je voor beide vormen van toekomst Gods hulp mag vragen, en dat Hij die ook wil geven! Kijk omhoog!

Vervolgens kreeg Jos het woord. Hij vertelde op zijn Malawiaans een verhaal: Er was eens een jonge vrouw die mij belde en zei: Jos, ik weet heel goed hoe je moet eten, en dat wil ik kinderen in Malawi ook wel leren. Maar, ik heb geen auto om naar Malawi toe te komen, kun jij de fietsroute even uitleggen?
Enne Jos, je moet niet vergeten alvast te zeggen dat de kinderen genoeg pinda's en peanutbutter (ja sorry, in Nederland noemen ze mij pinda, maar waarom weet ik niet) eten hoor, daar wordt je heel gezond van! En ze moeten zoveel mogelijk eten, want hoe dikker hoe gezonder! Maar de rest van mijn kennis vertel ik je wel als ik in Malawi aangekomen ben...
De oudere kinderen grinnikten, de jongere keken met grote ogen...

Toen was het tijd voor cadeaus. Ik had van alles verwacht: een opdracht, een spel of een grap, maar geen cadeaus! Maar jawel: Tekeningen van de geverfde speelstenen, een prachtige Malawiaanse rok (wel afgeknipt naar Nederlandse lengte :P) en de vlag van Stéphanos kwamen eruit te voorschijn! Gaaf!! Schitterend! Hier ben ik heel blij mee! Met de rok heb ik uiteraard (als Nederlandse mode-bewuste vrouw, ahum) al staan pronken.

Toen werd het feest voor de kinderen: al de sandwiches, het bleken er 200 in totaal! werden uitgedeeld. Eerst bleven de kids rustig zitten, maar toen er over was en we een tweede ronde begonnen werd het een bestorming. Eten! Sommigen hadden gewoon trek, maar anderen hadden werkelijk honger. Eén jongetje zal ik nooit meer vergeten: bijna kaal, en het vel zo strak over zijn schedel en kinnetje dat de bloedvaten er als aders bovenop lagen. En dan de gefixeerde blik in zijn ogen... Ik heb ondanks de stormloop geprobeerd om zij die het het meest nodig hadden een derde boterham in handen te stoppen. Arme kids! De wereld brand, maar kinderen hebben hem niet aangestoken...

Toen we terugliepen naar huis riep Thom me: Kijk Woudie, de nieuwe voorraad peanutbutter is aangekomen! Wat een troost! Geweldig Thom! En kijk eens of je samen met Massy de kinderen van de Day Care die het het hardst nodig hebben een pot in handen kan stoppen om mee te nemen naar huis! Dat beloofde hij.