Home is...

Vandaag is een warme dag. De zon brand hoog aan de wolkeloze hemel. Winter? Ja, zo heet het wel! Maar met zo’n 28 graden niet echt Nederlands… Toch geniet ik van deze warme dag (omdat ik heerlijk van mn presentatie af ben ;-)) omdat de natuur zo ontzettend mooi is.
Een zachte wind ruist door de groene bladeren, bloemen wuiven kleurrijk hun loflied op de Schepper uit.

Het doet me denken aan zaterdag: De kinderen kwetterden, juichten en dansten op hun stoelen. We reden naar het ziekenhuisje van Chileka, de kinderen die HIV-positief zijn hebben daar eens in de maand een gezellige meeting met andere kinderen en krijgen dan ook les over HIV, medicatie en hoe ze hiermee om kunnen gaan. Deze ene zaterdag van de maand is echt een uitje! Vandaag mocht ik met hun mee, en ze genoten enorm van de busrit, maar ik niet minder! Met de lange Stephanos-bus reden we over de smalle dorpsweggetjes richting het ziekenhuisje van Chileka. De metershoge lavendelstruiken streken langs de open ramen en verspreidden een heerlijke geur. Rode bloemen, gele, roze, paarse, overal. Schitterend!
We genoten er ontzettend van, al zag ik nu al wel gelijkenis komen met foto’s die je altijd van Afrika ziet: dorre, droge, ruige vlakten. Nu de mais geoogst is rijd je opeens niet meer op een smal weggetje ergens in een gigantisch doolhof, maar kijk je zo over de heuvelachtige velden heen. De droge winter is nu echt aangebroken, en veel bloeit, maar het gras begint al bruin te worden.

Ik heb enorme bewondering voor het viertal vaste chauffeurs van Stéphanos: ik heb nog geen stukje echt vlakke zandweg gezien. Want of er zitten enorme (ja echt enorme!) kuilen in, of het is zo zanderig dat je weinig grip hebt, óf het is een gladde modderpoel waarin je van de diepe, schuine zijkanten vandaan moet zien te blijven, Brrr! Meestal houd het 'zitten' het midden tussen wat turbulentie in het vliegtuig en een gestrekte draf te paard. Harder dan 25-30 rijd je eigenlijk nooit (tenzij je Nederlandse hutspot wilt!) En als een chauffeur op een redelijk stukje even het gaspedaal intrapt naar een kilometer of 40 per uur, houd ik mn hart (en de stoel voor mij) stevig vast. Maar ik vergeet u haast te vertellen over onze medepassagiers op de weg: fietsen met stapels houtskool achterop, een kudde koeien en geiten, vrouwen met een grote teil met water op hun hoofd en kind op de rug. En afgelopen zaterdag zelfs een fietser met een doodskist dwars achterop. Ik wist niet wat ik zag, en was er even stil van, maar voor de kinderen was het niets nieuws… De grote auto’s die we tegenkomen (kleine kunnen haast niet over de zandwegen rijden vanwege de kuilen) zijn meestal van hulporganisaties. Dat is, naast spelende kinderen, wel zo’n beetje het straatbeeld hier.

Het straatbeeld, waar ik nog enkele dagen van mag genieten. Nog enkele… al 35 dagen zijn er op onze aftelkalender afgestreept. Nog vier… En wat verlang naar ik het moment van aankomt op Brussel! Maar eerst wacht een lange, pittige reis. Ik zie er wel tegenop: een klein stipje dat zich onder de grote hemel iets voortbeweegt. Zo kwetsbaar! Ja een klein stipje, maar wel in Gods handen!

En toch… De tegenstrijdige gevoelens blijven: Enerzijds verlang ik enorm naar Steef en naar huis, maar anderzijds voel ik me hier zo thuis… Thuis in deze wereld van complexe eenvoud, van praktisch leven, van zorg voor de kinderen hier... Thuis waar vandaag vandaag is, en we voor morgen vertrouwen op God. Thuis waar men er geen drama van maakt als iemand (lees: meer dan de helft) ‘ietsje’ later op een vergadering is... Het zal thuis in Nederland wel flink wennen zijn. (Ik hoop dat het me lukt om op tijd in de kerk zijn zondag, dat zal nog een uitdaging worden!) Thuis, waar mensen allemaal een klok ergens op of rondom hun lijf hebben (raar eigenlijk!). Thuis: scriptie schrijven, en gaan solliciteren; maar waar??

Thuis… En dat zal al beginnen bij het aantrekken van schoenen voordat we naar het vliegveld gaan. Schoenen? Ik trek mijn neus op: afschuwelijke dingen! Die rare lege hulzen om je voeten die er niet eens precies omheen passen. En het loopt nog niet natuurlijk ook! Vijf weken lang heb ik alleen maar op mn groene rubberen slippers op de rotsige zandgrond gelopen. Op slippers, ook alleen maar omdat ik niet zo’n dikke eeltlaag heb als mijn Mede-Malawianen hier. Die lopen eigenlijk altijd op blote voeten(ja, het liefst ook naar de kerk!). Dat is ten minste lekker luchtig en zoals het hoort. Je voeten zijn gemaakt om op te lopen, niet om ze in van die rare (zogenaamd ter bescherming) hulzen te stoppen!

En dan mn drietal lange rokken. Ruim voldoende voor vijf weken en zo lekker luchtig en gemakkelijk. Moet ik die echt uit? Tja, die zullen wel verkouden worden in Nederland… Grut, moet ik echt weer naar dat mode-land toe waar iedereen een speciaal kleurtje moet dragen zogenaamd omdat iemand anders (en hoe belangrijk mag die persoon dan wel wezen?) dat ook doet? Hmmm… Volgens mij kan Steven beter hierheen komen, dan ben ik pas thuis!