Gezelligheid!

Hallo allemaal!
Het is weer zaterdag! Skype- en blogdag! Vooral de skype-gesprekken zijn kostbare momenten! Even met Steef bijbabbelen, en soms lukt het ook even om elkaar te zien. Nog maar twee weken!!

Maar het bloggen werd wel wat later dan verwacht… We kwamen met onze volle boodschappenkarren uit de supermarkt terug, toen we zagen dat een van de banden van de auto helemaal plat stond… We stonden nog niet bij de auto of een paar gedienstige mannen boden zich aan: problems madam? Ik heb reparatiespullen opgezocht en de mannen gingen aan de slag. De kapotte band was er zo onderuit, maar… Er miste een onderdeel om de reserveband vanonder de auto te halen! Met zeven man hebben ze het geprobeerd, zonder resultaat! We zouden met een minibus naar het benzinestation moeten om te vragen of ze de band daar konden maken. Een minibus… Een minibus: als je al op de goede plaats komt is dat vaak via Keulen, want er zitten rustig bijna 20 mensen in, die allemaal ergens heen willen… En als de bus nog niet vol genoeg is (lees, te weinig loon voor de chauffeur) dan wacht hij nog een paar uur! Tja... Dat vonden we iets teveel gevraagd. Ik heb Jos gebeld, die wel via via iemand die vlakbij woont naar ons toe zou proberen te sturen met een auto met materialen. Een tijd later kwam een oud-collega van Steph. Op Corrie aflopen en vroeg wat het probleem was. Hij vertelde via via door Jos te zijn gestuurd, maar… hij had alleen een overal-jasje bij zich en een schroevendraaier! Maar gelukkig kwamen er uit het opgerolde jasje nog een paar attributen tevoorschijn. Na enig proberen: Sorry madam, het lukt niet! Wij brengen de band wel naar het benzinestation en vragen of ze hem daar kunnen maken. Dat kon wel weer even duren! Mijn rug vond het urenlange staan niet zo leuk, dus ik heb een rustig en schaduwrijk plekje opgezocht en heb daar lekker met Steef zitten skypen! De parkeerplaats had alleen jammer genoeg geen stopcontact…

Maar na een uurtje: daar was de band, weer hard, maar: alleen opgepompt! Volgens de man te kapot om te kunnen maken. Maar hij zou wel mee gaan naar de garage… eenmaal bij de ‘garage’ dacht ik dat we de vuilnisbelt opreden! En de werkplaats? Een gat in de grond! (ik zal vanavond foto's uploaden!)
Maar dik een half uur was het toch geklaard en reden we met de reserveband terug naar de stad… Wat ben ik blij dat mijn geduld en humeur meestal wel een stootje kunnen hebben!

Maar ik was eigenlijk alleen van plan te vertellen over gisterenavond: Twaalf mannen om me heen, en wat was het ontzettend gezellig! Ik heb meegegeten in een van de weeshuisjes. Het lukte me tot nog toe niet goed om er nu achter te komen hoeveel de kinderen precies eten. Dus Massy en ik bedachten dat ik gewoon maar eens mee moest gaan eten. Rond half zes was ik bij huisje 1: het huisje met de oudere jongens van dertien tot en met zeventien.
Helaas was het eten al in de borden geschept en restte me slechts het schatten van hoeveelheden en een enkele foto. Het eten weer uit de borden halen is ook zo onbeleefd... Of ik had voor mij dezelfde hoeveelheid moeten opscheppen, maar dat kan ik lang niet op! Zij eten rustig twee volle bollen nsima, en ik krijg net een halve weg… Maar er stonden wel een paar schalen vol: de moeder had vijf eieren voor mij gekookt, een dubbele portie groenten en zeven bollen nsima!! Ik heb de warmte en mijn vrouw-zijn-met-een-kleine-maag maar als excuus gebruikt…
Om het niet kunnen beoordelen van de maaltijd niet getreurd… Dan maar genieten van de gezelligheid!
In eerste instantie waren de jongens wat gereserveerd, en keken heimelijk hoe zo’n blanke nu manoeuvreert met een vork en sliertjes groente… En ik keek stiekem naar de jongens: Hoe doen zij die natte sliertjes met hun handen? Eten ze dat visje nu echt zo met huid en graat? Na het danken lagen er binnen een paar seconden een drietal spellen op tafel. Een zelf gemaakt damspel: limonade-dopjes op een geverfd houtplaatje, een soort kaartspel en twee houten planken met bakjes erin. En dat laatste interesseerde me vooral, want ik had de jongens het al een paar keer zien doen, en snapte dat het met slim pakken en uitdelen te maken had, maar verder ging het me te snel. Ik vroeg aan de jongens of ze me het konden uitleggen. Gegrinnik was het antwoord. Zouden in Malawi alleen mannen dit soort spellen doen? Of was hun Engels alleen niet goed genoeg? Geen idee! Ik vroeg het dus nog maar eens. Weer gelach! Maar de moeder kwam me te hulp: zij zou het wel uitleggen. Dus speelden twee jongens, terwijl zij uitleg gaf. Vervolgens was ik natuurlijk aan de beurt… En de eerste twee spellen verloor ik het natuurlijk grandioos! Dus een van de jongens had moed gevat en wilde het wel een derde potje met me opnemen. Bijna had hij gewonnen toen ineens… Het hele spel omsloeg. En toen duurde het nog een hele tijd. Zo makkelijk kreeg hij het niet gewonnen! Daarna wilde de huismoeder wel een potje met me doen. Ze startte makkelijk op maar… Gejoel, en alle jongens kwamen rondom ons heen staan. Van alle kanten werden we geadviseerd, werd er AYE! (nee) geroepen, werd getracht steentjes weg te moffelen… En een van de jongens deed zijn handen voor zijn ogen en gluurde door een spleetje: nee, ze mocht niet verliezen!! Hahaha, wat hebben we gelachen; wat was het ontzettend gezellig met elkaar!

Toen ik gewonnen had heb ik getrakteerd op zuurtjes. En dertien paar dankbare ogen keken me aan. De moeder verwoorde het ook: we hebben een leuke avond gehad, dank je wel! Maar ikzelf heb minstens zo genoten!

Het was acht uur geweest, dus bedtijd (ja ook voor de 17-jarigen! Alle Afrikanen liggen voor 9 uur op een oor!) De jongens boden massaal aan me te escorteren. Nou… Hoeft niet hoor. Ik ben al bezet dus hoef geen heel eskader om me naar huis te brengen. Tot ik naar buiten stapte... Ohja… dit is Afrika om 8 uur ’s avonds: Volslagen duisternis. Je ziet echt geen hand voor ogen! Dus ja, dan maar met de hele groep… Voor elk hobbeltje en bobbeltje moesten de jongens me waarschuwen. Hilariteit alom natuurlijk…

Met een glimlach nam ik afscheid. Bedankt en welterusten!