Kinderzorgen...
Blijf op de hoogte en volg Woudiëtte
08 April 2015 | Malawi, Blantyre
Wat doet mij dit zo scherp schrijven? De ogen van de kinderen voor mij. Dit weekend hebben we ze gadegeslagen, de kinderen van de re-unificatie (zie vorige blog, Goede Vrijdag). Wat hebben ze enorm genoten! Elke dag hoorden we het zingen, juichen en roepen. Maar nu staan de gezichten bedrukt. Morgenochtend(donderdag) moeten ze naar ‘huis’, naar hun familieleden terug. Hun verblijf is met drie dagen verlengt, maar nu moeten ze echt weer terug.
Ik stapte vanmorgen bij Massy binnen in haar kamer om te starten met de praktijkmetingen, en zag onverwacht twaalf paar ogen op me gericht. Elf kinderen van de re-unificatie zaten aan haar voeten. We babbelden wat en kwamen toen op het onderwerp ‘thuis’ en opeens zaten er elf volwassenen, zo leek het. Donkere, afgewende ogen, vol zorg. En ze vertelden aan Massy hun situatie en vroegen om hulp: om eten, kleding, schoolspullen, medicijnen enzovoort. Massy vroeg of de familieleden niet van hen hielden, of dat ze alleen het geld niet hadden om hen te onderhouden. Een meisje van acht antwoordde: O, maar ze houden wel van mij, maar ze hebben gewoon geen geld om kleren voor me te kopen. Ee… (=Ja), klonk het uit verschillende monden. Massy vroeg ze het onderscheid te maken tussen de geldproblemen en liefde van de familieleden waar ze wonen. En wees hen op het leren zelfstandig zijn, hoewel ze altijd welkom zijn als er echt problemen zijn.
Wat later vroeg ik de kinderen of er een groot verschil was tussen het eten thuis en dat hier op Stéphanos. Eeee! Jaaa! Klonk het elfmondig spontaan: Hier krijgen we (oei, tellen!) wel vier keer per dag eten, thuis maar één keer, en de kinderen die naar school gaan twee keer per dag. Hier krijgen we steeds verschillende soorten vlees(lees kip/ei/vis) en verschillende soorten groente (bonen/tomaat/wortel/avocado/pompoen). Thuis is het altijd die ene soort groente die op dat moment op het land groeit, en altijd gedroogde vis (een heel klein plat visje, met een ruwe huid en scherpe vinnen; ze eten het met huid en haar! brrrr!).
Ook de tweeling zat op de grond. Stil. Massy vroeg hen wat ze thuis aten. Eerst kwam er geen antwoord. Maar op haar aandringen kwam het met neergeslagen ogen: ‘smorgens thee met soms buns (soort beschuit/brood), en ’s avonds gekookte mais(nsima) met wat groenten.’ Zonder vlees dus, en weinig variatie. En de hoeveelheden zullen vast ook niet geweldig zijn. Geen wonder dat de tweeling, die acht jaar is (ik had ze 6 geschat) amper 16 kilo weegt en maar 100 cm lang is… Ze scoren allebei voor een vier-en-half jarige… Hoewel het jongetje wanneer hij naar school gaat nog wel een maaltijd daar krijgt, maar zijn zusje gaat niet naar school…
Toen de kinderen vertrokken waren was het even stil tussen Massy en mij. Beiden hadden we het zwaar. Deze kinderen naar huis sturen is zo moeilijk en voelt zo hard! Zeker de tweeling… We zijn ook beiden bang dat de chronische ondervoeding al schade heeft aangericht in de hersenen. Ik vroeg haar welke mogelijkheden zij ziet en ze vertelde deze kinderen het liefst weer in het dagprogramma op te nemen maar… daar is geen geld voor! In ieder geval zullen we ze binnenkort thuis opzoeken, want er moet Íets gebeuren, maar hoe en wat weten we nog niet. Willen we ze opnieuw opnemen in het programma dan zal dit via het ministerie van sociale zaken moeten, geen eenvoudige weg heb ik begrepen. En dan zal er ergens geld vandaan moeten komen.
Maar niet alleen voor het aantal kinderen in de zorg is er een strak budget. Crisis in Amerika en Europa? Ook hier voelen wij het: op alle programma’s moet dermate beknibbeld worden dat het voor Jos en de andere leiders niet alleen roeien met de riemen is, maar vaak echt worstelen met de riemen. Worstelen omdat we geen programma’s willen sluiten omdat de kinderen en jongeren het zo hard nodig hebben! Daarom is overal strikt op gebudgetteerd. Daar liep ik gisteren ook weer tegenaan op een heel ander gebied: Een jongen van een jaar of dertien kwam een Bijbel kopen, dus ik verwees hem naar Corrie. Oh, zei die, prima maar ik heb er nog maar twee. Nou, reageerde ik, dan bestel je toch nieuwe? Ja, nee, het budget is op. Budget? Op Bijbels? Ja zelfs op Bijbels! En wanneer komt en weer geld vrij dan? Ja, dat weet ik niet, ik hoop van de zomer…. En dan al die tijd geen Bijbels?
Gisterenavond las ik in 1 Johannes en het laatste vers raakte me nog meer dan de voorgaande: Zo wie nu het goed der wereld heeft, en ziet zijn broeder gebrek hebben, en sluit zijn hart toe voor hem, hoe blijft de liefde Gods in hem? De naaste liefhebben als onszelf. Hoe zorgde de Heere Jezus voor kwetsbaren in de samenleving! En wij?
Wat geweldig dat er dan vanuit Nederland zoveel sponsoring voor mij gekomen is, en dat ik nu mag uitdelen! Alle re-unificatie kinderen krijgen een tasje mee naar huis, met een schrift, 2 potloden, 2 pennen, een tandenborstel, tandpasta en een paar balonnen. En de tweeling en nog enkele zeer kwetsbare kinderen krijgen ook crocs, zeep en wat ondergoed. De kinderen die achterblijven krijgen een pen, potlood een ballon. Wat een cadeau! (bij voorbaat) namens alle kinderen en de collega’s: Ontzettend bedankt!
Maar de grootste gave is het gebed, wilt u, wil jij deze kinderen ook meenemen in je persoonlijk gebed?
Hartelijke groet!
PS: Vanwege zwakke internetverbinding lukt het mij haast niet foto's te plaatsen, maar Steven heeft van afgelopen weekend foto's willen uploaden. U vindt ze bij het vorige verslag, Goede Vrijdag.
-
09 April 2015 - 07:54
Pa:
lief meisje,
Gods onmisbare zegen gewenst
Pa -
10 April 2015 - 08:44
Nelleke:
Ha Woudie,
Pff dat komt wel binnen zeg, 8 jaar en amper 16 kg.
En wat gaat er om in die kinderhoofdjes!
We zullen bidden voor deze kinderen, hun familie en de begeleiding van de mensen van Stephanos.
Groetjes, liefs van ons allemaal. -
11 April 2015 - 21:32
Corina Lindhout:
Wat een nood zeg!
Veel zegen in je werk daar..Liefs,Corina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley